Van harte

We zijn deze week 10 jaar getrouwd. Ik ben er wel van om een gebeurtenis te verbijzonderen als de mogelijkheid zich voordoet. Niet ieder dag natuurlijk want dan gaat de spanning eraf maar op de momenten die we daarvoor als collectief hanteren. We hebben er gelukkig nog een aantal van in ons systeem zitten, zoals geboorte, overlijden, verjaren, trouw en zo nog wel wat meer. Een ritueel noemen we dat. Wanneer je van de mogelijkheid gebruik maakt krijg je dan de kans om mee te liften op, laat ik het noemen, een ‘groter’ geluk. 10 jaar getrouwd dus, en een buitenkansje. Nou heb ik nog het extra geluk dat An er enorm van houdt om iets te vieren, en zeker als er een verrassingselement bij zit. Kans in het kwadraat dus. De kans op succes wordt vergroot wanneer je er al een tijdje van tevoren mee rondloopt. Je zou kunnen zeggen dat je dan de antenne activeert waardoor de juiste frequentie ontvangen en vervolgens herkend kan worden. An is nogal van de ‘harten’, dus het thema biedt zich in mijn geval nogal makkelijk aan. Maar ja, iets met een hart doen kan ook snel goedkoop en makkelijk overkomen. En dat is voor een kunstenaar een gevaarlijk terrein. Op zoek naar wat materiaal om een hart mee te vlechten loop ik over la Sirena wanneer plotseling het beeld van een reuzen hart zich voordoet. Vervolgen ontvouwt het creatieve spel zich als vanzelf. De Popart ( stroming in de kunstgeschiedenis uit de jaren ‘60) biedt mij verschillende handvatten om aandacht te vragen voor een boodschap. Vervreemding, herhaling, uitvergroten, ontkleuren, of veranderen van kleur. Ik kies voor de uitvergroting, de blowup. Maar dan ook echt groot. Een enorme takkenwal in de vorm van een hart. Zó groot dat ons huis er in past. Daarmee krijgt het totale gebaar de betekenis van een huis van liefde. Ik realiseer me dat er bij de crew een drone is en vraag hen of ze over twee dagen bij het krieken van de dag op de stoep willen staan met de drone, want ik heb een verrassing. Goed, het werk kan beginnen. Gelukkig scharrel ik wel vaker met takken en An ziet mij niets vermoedend een omheining maken. Ze vraagt natuurlijk wel waarom ik dit doe maar ik kan gerust antwoorden dat ik ons plekje wat aan het omhullen en beschermen ben, refererend naar de eerste nederzettingen en kastelen. Samen met neef Emil, die op doorreis is, maak ik dit universele teken. Ik moet denken aan de vele buitenproportionele tekens of tekeningen die von Däniken in de vorige eeuw in verschillende landschappen in met name Zuid-Amerika opspoorde. Zij lijken op de grond geen betekenis te hebben tenzij je ze waarneemt vanuit de ruimte. De bewuste dag breekt aan, de crew staat klaar, Emiel en ik hebben de tafel gedekt. An kan wakker worden en doet na een klopje van mij op het raam, nietsvermoedend het gordijn open. De rest kent u.