woensdag 20 september 2017

liften




" Hacer dedo' ( "de vinger doen")  ofwel liften

 Als het hier regent dan spoelt de weg dus gewoon weg. Vervelend volgens mij als je hier langer woont, kinderen op tijd op school wil krijgen of gewoon een hekel aan modder hebt. Voor ons bracht het tot nog toe ook goede dingen. Omdat de weg op sommige stukken foetchi is kunnen wij er met onze auto en zijn relatief dunne bandjes echt niet door en op sommige dagen anderen (met dikkere rupsen onder hun 4x4) ook niet. Dus even rust, geen camera's, geen interviews , geen onverwachte gasten. Een ander voordeel is dat we alleen lopend boven aan de weg kunnen komen. Tussen eucalyptussen en sparren wandelen met de zee ruisend op de achtergrond vinden wij geen straf. Maar dan zijn we nog niet in Pichilemu aangekomen waar we vandaag willen zijn. We hebben er een afspraak met een makelaar en ik wil er een garde kopen om de slagroom voor een taart mee te kloppen. Vandaag merkten we weer hoe cliché maar waar het is dat de weg belangrijker is dan het doel. Hoe lang geleden was het dat ik nog lifte en op die manier langs de Vlaamse wegen zwierf. In ons Europa is deze avontuurlijke manier van reizen sinds decennia omfloerst met krampachtige zwemen van angst. En toegegeven, ook ik twijfel alvorens, het vaak met rugzak bepakte jong mens, mee te nemen. Maar vandaag zit er niets anders op. Als we dankzij drie verschillende chauffeurs in een half uurtje midden in Pichilemu op de plaats van afspraak staan, heb ik de smaak helemaal te pakken . Dit wilden we toch. Chili en haar Chilenen leren kennen. Nou, hopla, die duim omhoog. We leerden Tomas kennen, een jonge Santiagino. Nu neergestreken hier aan de kust omdat hij behoefte had aan rust en frisse lucht. Daarna werden we opgepikt door " een mijnheertje dat volgens ons -een dier-ging kopen" (maar helemaal zeker weten we het niet want ons Spaans is nog van het bloemkolengehalte. ) En nadat we bij Cahuil werden afgezet stopte er een rood rammelkarreltje met weer een uiterst sympathieke Chileen. Miguel. Dat weten we omdat we ook van hem een naam en een telefoonnummer kregen. Want Miguel heeft een quinoplantage en een alfa alfa kwekerij. En ons lijkt het erg interessant om die gewassen eens te zien groeien. Dus Miguel van het rode rammelbakje gaat ons bellen voor een rondleiding aldaar. Het is duidelijk dat Chilenen graag dingen laten zien waar ze trots op zijn. Dat vind ik mooi een fier volk. Daar steek ik graag mijn duim voor in de lucht. De slagroomklopper vond ik op de markt en we ontdekten dat de grond hier met de dag duurder wordt. Het blijft een droom : zo'n eigen lapje om een huisje op te bouwen. Maar ach, de weg ernaar toe is wellicht het belangrijkste. En vooral niet vergeten te genieten van de uit- en vergezichten.

1 opmerking:

  1. Hou er rekening mee dat grondprijzen vaak niet in pesos maar in UF's vermeld worden. UF is een waardevaste valuta eenheid die gekoppeld is aan de koers van de peso. De prijs in UF blijft dan hetzelfde, het bedrag in pesos verandert.

    BeantwoordenVerwijderen